Omdat het exact een jaar geleden is dat zich de verschrikkelijke valpartij van Kris Boeckmans voordeed in de Vuelta hebben we het artikel er effe bijgehaald dat ik schreef daarover bij zijn terugkeer in het peleton eerder dit jaar. Uit eerbetoon aan de makker die vanmorgen een deeltje van zijn training met de Cobra en mijzelf deed.
Het nieuws van het weekeinde was echter het mirakel van Murcia dat zich gisteren voltrok. We gaan even terug naar augustus vorig jaar waar ik samen met mijn oudste dochter Amber enorm uitkeek naar de passage van de Vuelta op de Cumbra Del Sol. De aankomst van de rit bevond zich immers vlakbij mijn standplaats in Albir en onze droom was natuurlijk om onze plaatselijke held Kris Boeckmans te zien doorkomen tussen de groten der aarde. Bij het begin van het seizoen hadden we hem geprikkeld door te stellen dat er in het komende seizoen prestaties dienden gekoppeld te worden aan zijn enorme talent. En dat woord had hij gehouden want in de voorjaarsklassiekers nog afgeremd door een griep, reeg hij daarna de ene na de andere indrukwekkende zege aan elkaar. Na een rustpauze was hij dan ook meer dan ooit klaar om in de Vuelta te schitteren. En hij stond op scherp. De dag voor de rit hoorden we s’avonds laat echter dat Boeckmans een zware val had gehad maar dat hij terug was bekomen en naar het ziekenhuis in Murcia was gevoerd. Van geen kwaad bewust zijn we de dag erna getuige geweest van de indrukwekkende passage op de Cumbra van Dumoulin, Froome en andere Valverdes. De dag erop stuurde ik een berichtje naar Mama Marleen om hem te gaan bezoeken in Murcia. Wat koekjes meenemen, beetje lachen en een hart onder de riem steken was mijn plan. Onderweg naar Murcia kreeg ik echter een eerste onheilspellende boodschap van Marleen dat Kris niet de Kris was die ik ging verwachten en dat er zich complicaties hadden voorgedaan waardoor hij terug in coma was gesukkeld. Aangekomen bij vriendin Laura en moeder Marleen in het hotel in Murcia viel mij de bijzondere zenuwachtige en bedrukte sfeer op. Kris was in levensgevaar. In het troosteloze hotel in Murcia waar de dierbaren van Kris letterlijk tussen de boormachines en bouwplaten verbleven kreeg ik dus een onverwachte koude douche. Aangekomen in het ziekenhuis kreeg ik echter een beeld te zien dat ik nooit zal vergeten. Kris ademde door een aangebrachte luchtpijp in de keel , hing vast aan wel tweehonderd draden en zijn gelaatskleur was volledige verdwenen. Even dacht ik dat onze vriend er niet meer was en het woord levensgevaar was hier dan ook wel meer dan duidelijk. Tijdens het uur aan de zijde van Laura en Marleen bij Kris zocht ik dan ook naar positieve zaken om het de stilte te doorbreken voor mezelf. Kris werd omringd door twee sterke, verstandige en ongelofelijk moedige vrouwen, dat was duidelijk. Deze twee dames verdienen mijn eeuwig respect. De kliniek in Murcia was voor mij één van de meest professionele die ik ooit zag. Werkelijk bij elke beweging van Kris stond er een bezorgde verpleegster naast hem met zeer kundige assistentie. En het laatste punt was natuurlijk de bijzonder sterke natuur van Kris gekoppeld aan een fenomenale fysieke capaciteit . De dagen erop was het werkelijk kantje boord voor hem en zoals de dokters zegden, het was niet uitgesloten dat hij eventueel nog door het oog van de naald zou kruipen. En plots ging het snel ; ontwaken uit coma ; terg naar Belgie ; operatie gezicht en terug thuis. De eerste aanblik bij hem thuis liet nog niet veel soeps vermoeden. Freel , mager en zwak maar wel positief was zijn persoonlijke overtuiging om te kunnen terugkeren in het peleton. Enkele weken later reed hij met de Forza zijn eerste ritje in groep en tijdens de rit geloofde ik mijn eigen ogen niet. De man die meer dood dan levend enkele maanden ervoor op het ziekbed in Murcia lag, reed ons aan de kom zonder te blozen van het kastje naar de muur. Mijn oude trainer Colin Andrews zei altijd op het moment dat hij gelukkig was : ik heb de traanen in my oegen in zijn sappig taaltje. Wel die tranen had ik gisteren bij het aanhoren van het feit dat Kris Boeckmans de koers in Handzame zonder problemen en zelfs sterk had uitgereden. De raid van Merckx op de Tourmalet, de aanval in de sneeuw van Bernard Hinault in Luik – Bastenaken – Luik en Boonen die wereldkampioen werd in Madrid waren allemaal historische topprestaties in het wielrennen. Wel de come back van Kris Boeckmans gisteren in Handzame mag daar gaan naast staan. Op zes maanden dergelijke weg afleggen getuigt van een groot karakter en een uitzonderlijke klasse. Het ga je goed makker en met jouw supertalent kunnen er alleen nog maar mooie dagen aankomen.
De kracht terug in de benen
Zes maanden na val op Cumbra
Boeckmans met Forza
