Toen Dhr. Walker in de vroege ochtend de oprit van de 69 opreed gutste de regen volop uit de hemel. Dat voorspelde niet veel goeds. Toch vertrokken Ballerini en Walker met blijde moed naar de kerk waar er ondertussen lichte paniek aanwezig was. Dhr. Julius Trabant , de man die de troepen ging leiden had zijn schoenen vergeten en onze kersverse Master had er niet beter op gevonden dan deze te gaan halen. Met een felle tegenzin kon ik niets anders beslissen dan te wachten. Een klein halfuurtje later konden we dan met schoenen en al toch vertrekken en zowaar verminderde het met regenen. Tot onze verbazing stuurde Trabant ons echter rondom Schilde en maakte we wat toertjes in de buurt. Na 50 km begon het echte werk en reden we onder medeleiding van The Fox via enig mooie wegen richting Nederlands Mosselgebied. En ja, u hoort goed, van enige regen was geen sprake meer. De sterke Forzas moesten wel tegen de wind beuken die alsmaar genadelozer toesloeg. Onze vier dames Habibi, Maggy May, het Bomberinnetje en straffe Lien hielden echter meer dan stand. Maggy May maakte onderweg gebruik van een bouwvakkerstoilet en toen De Bomber wat teveel aandacht gaf aan deze gebeurtneis leidde dit even tot een stoornis in de idylle tussen de Bomber en zijn Bomberinnetje. In Yerseke aangekomen wachtte ons een welverdiende beloning met een uitgebreide mossel met friet maaltijd overgoten met witte wijn die ik vandaag nog volop proef en voel. Het hoogtepunt moest echter nog komen. De terugrit met de bus. Nadat we onze kelen hadden geschraapt met de gekende meezingers van Dikke Els tot Juleske Trabant ontpopte onze Master zich als de Forza Hazes. Het ene na het andere liefdeslied galmde door de microfoon. En zowaar begonnen Habibi en Ballerini zelfs te dansen van plezier. Om nooit te vergeten zoals onze meer dan sympathieke Ugrumov het zo mooi verwoordde.
Habibi en Maggy May
De Ray vond het plizant
